Pilot Greece (ctd. 2) Η Παιδαγωγική και οι Σχεδιασμοί μάθησης
Η Παιδαγωγική και οι Σχεδιασμοί μάθησης
Η παιδαγωγική και η εκπαίδευση ανταποκρινόμενες στο γενικότερο κοινωνικο-οικονομικό πλαίσιο διήλθαν από τρεις περιόδους ανάπτυξης (όπως φαίνεται στον παρακάτω συγκριτικό πίνακα), οι οποίες δεν είναι εντελώς διακριτές μιας και τα χαρακτηριστικά τους (επ)εμφανίζονται διαρκώς. Έτσι αρχικά επικράτησε το μοντέλο της παραδοσιακής τάξης με τις κλασσικές μορφές προφορικής (η απάντηση-ερώτηση προς ένα μαθητή ή προς το σύνολο των μαθητών) ή γραπτής επικοινωνίας (κυρίως κάτι γραπτό από τις ασκήσεις του βιβλίου ή ένα τεστ) ήταν κοινές για όλο το κράτος και αφορούσαν και έναν ακροατή… τον αξιολογητή εκπαιδευτικό. Η ομαδική επικοινωνία ήταν κάτι που θεωρούνταν δύσκολο στη διαχείρισή της από τον εκπαιδευτικό, ή αν γινόταν ήταν εκτός θέματος. Ο μόνος τρόπος αξιολόγησης ήταν η βαθμολογία.
Κάποιες φορές η τάξη ήταν μέσω μεταφοράς κάποιων γνωστικών αντικειμένων/μαθημάτων ή ήταν μέρος διδασκαλίας βασικών αναγνωστικών ή αριθμητικών γνώσεων, και γνώσεων αγωγής του πολίτη. Αυτό το είδος της εκπαίδευσης λειτούργησε καλά για όσο διάστημα ο προορισμός των εκπαιδευμένων ήταν να προωθηθούν σε μια εργασία αγοράς που επιθυμούσε υπακοή στην ιεραρχία, και περιορισμένες, σταθερές και προβλέψιμες δεξιότητες (πχ. στη γραμμή της παραγωγής στο φορδικό μοντέλο). Επίσης εξυπηρετούσε στη δημιουργία ενός ομοιογενούς κράτους και ιδεολογίας με πολίτες που πειθαρχούσαν.
Ωστόσο η Κοινωνία της Γνώσης ανέδειξε το γεγονός ότι η εκπαίδευση ασχολείται με την οικοδόμηση ενός κοινωνικού κεφαλαίου γνώσης, καθώς επίσης με την οικοδόμηση καινοτομιών, ευαισθησιών, αλλά και δεξιοτήτων διαχείρισης/πλοήγησης που α επιτρέπουν τον σύγχρονο προσανατολισμό του πολίτη μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία. Η εκπαίδευση παίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη των σύγχρονων κοινωνιών και παράλληλα γίνεται αποδεκτή από τον σύγχρονο πολίτη, εκπαιδευόμενο και εργαζόμενο, μόνον όταν υιοθετεί και δημιουργεί μέσα που παράγουν και αξιολογούν την γνώση. Ο σύγχρονος προσανατολισμός της μάθησης και της διδασκαλίας θα πρέπει συνεπώς να συναντά τα νέα κοινωνικά δεδομένα και να εξασφαλίζει νέες βασικές δεξιότητες απαραίτητες για την κοινωνία της γνώσης του 21ου αιώνα. Σε αυτό το πλαίσιο οι παραδοσιακές γραφειοκρατικές δομές της εκπαίδευσης δεν έχουν πια ρόλο, καθώς μιλάμε για μια όλο και πιο συμμετοχική διαδικασία μάθησης στην οποία ο διάλογος μεταξύ των μετόχων είναι καθοριστικό σημείο.
Οι νέες δεξιότητεςπου απαιτούνται:
- Καλλιεργούν μια κουλτούρα πρωτοτυπίας και καινοτομίας με το απαραίτητο ρίσκο υπολογισμένο
- Απαιτούν σκεπτόμενους μαθητές και συνεργαζόμενα μέλη ομάδας
- Επιδοκιμάζουν τον προβληματισμό και τις δημιουργικές λύσεις
- Σέβονται την ετερότητα και τη διαφορετικότητα
- Δημιουργούν ενεργούς πολίτες που θα λειτουργούν αυτόνομα και θα συνεισφέρουν
- Διαπλάθουν άτομα με καλή γνώση των τοπικών συνθηκών στις οποίες ζουν, αλλά και με καλή αίσθηση του παγκόσμιου πλαισίου
- Ενθαρρύνουν τη σκέψη και την άντληση πληροφοριών από πολλαπλές πηγές για την επίλυση προβλημάτων, εφαρμόζοντας παράλληλα διαφορετικές προσεγγίσεις
- Καλλιεργούν την ικανότητα δια βίου και διευρυμένης μάθησης
- Αναπτύσσουν την ικανότητα κριτικής επικοινωνίας χρησιμοποιώντας ποικιλία μέσων.
Ωστόσο, καμιά από αυτές οι δεξιότητες δεν θα εμπεδωθεί χωρίς νέους σχεδιασμούς και εργαλεία μάθησης.